Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

ΜΗ ΣΤΕΡΕΙΣΕ ΑΠ'ΤΟ ΜΕΤΑ !!!!!!!!!

OTAN ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΘΑ ΞΕΦΟΒΗΘΕΙΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ,ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΘΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕΣ ,ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΣΕΣ ,ΘΑ ΑΓΑΠΑΣ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ,ΘΑ ΔΙΝΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΟΡΙΖΕΙ Η ΣΥΝΑΛΑΓΗ ,ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΣΗ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΣΑΝ ΠΟΤΑΜΙ .ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΩΡΑ ,ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΕΒΛΕΠΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ,ΔΕΝ ΤΑ ΑΚΟΥΓΑ ,Η ΔΕΝ ΤΑ ΑKOYMΠΟΥΣΑ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΜΥΡΙΖΑ ,ΕΝΑ ΑΡΩΜΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ ,ΜΙΑ ΣΤΑΓΩΝΑ ΒΡΟΧΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΔΕΨΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΣΟ ΓΛΥΚΑ ΟΣΟ ΚΑΝΕΙΣ ,ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ,ΠΑΡΕ ΠΡΙΝ ΔΩΣΕΙΣ .ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ,ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙΣ .ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑ ΜΗ ΣΤΕΡΕΙΣΕ ΑΠ ΤΟ ΜΕΤΑ. Η ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΕ ΠΟΤΕ ΑΝΤΑΛΑΣΟΝΤΕ ΚΑΙ ΖΕΙ Η ΜΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΣΠΟΥ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ. ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΖΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΑΠΟΥΝ .....................ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ,ΚΑΙ ΕΙΔΗΚΑ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΟΥΜΠΑ
ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΥ ,ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΜΟΥ ΘΕΜΑ .ΙΣΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑΜΕ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΥΧΩΡΕΣΤΕΜΕ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΣΩ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΚΡΙΒΟΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ....

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 11 μέλη

Προβολές: 235

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Άλµπουµ: ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ
Αγαπημένο 5 ατόμων

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΜΒΥΛΑΣ στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 19:00: Σε χαίρομαι φίλε μου γιατί είσαι ένας αγωνιστής της ζωής. Μ`αρέσουν τα λόγια σου που μου θυμίζoυν τις διδασκαλίες του Οsho με την διαφορά ότι σε`σένα βγαίνουν μέσα από την ψυχή σου γιατί έζησες πραγματικές καταστάσεις και εκείνος όχι.

Μ`αρέσει και η λήψη σου με την Στελλίτσα ανάμεσα στον κόσμο που αγάπησε και ζωγράφισε.

Νάσαι πάντα καλά για να παίρνουμε εμείς κουράγιο απο σένα!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΗΣ στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 17:45: Αγαπητοί μου συνταξιδιωτες η αγάπη σας με ενδυναμωσε όλο αυτο το διάστημα .ως οφειλα σας δίνω πίσω το συμπέρασμα μου για τη ζωη μετα απο κάτι τέτοιο .πραγματικα όταν χάσεις ένα παιδι σταματας να φοβασε σταματας να θεωρείς το θάνατο ταμπού η μακάβριο γεγονός .μετα όλα ξετυλίγονται μπροστά σου σε σωστές πλέον διαστάσεις αρχίσεις να εκτιμάς τα πάντα βάζοντας τα στη σωστή τους θέση επιλέγεις αυτο θα σε κάνει πιο χαρούμενο έναντι σε αυτο που θα σε κάνει πιο δυνατό η πιο γνωστό .πας εκει που πραγματικα αγαπάς και αφήνεις τις υποχρεώσεις .δινεσε πιο δυνατά αγαπάς πιο ελεύθερα χαμηλωνεις τον τόνο της φωνής σου και ακούς αυτα που σου λένε χωρίς να σκευτεσε εκείνη την στιγμη τι θα απαντήσεις .ποσο χαιρωμε αλήθεια να ακούω ανθρώπους να γκρινιάζουν για πράγματα ασήμαντα και μετα να τους βλεπω να καταπίνουν τη γλώσσα τους και να τα χάνουν όταν τους λέω ποιος ειμαι σε σχέση με αυτο που περνάω .ο πόνος αγαπητοί μου περνάει με θυμό η με προσευχη η με αγάπη λέω εγω σας ευχαριστω πολυ για τα απίστευτα σχόλια σας .η ιστορία μιας γριουλας την κατοχή που έχασε το παιδι της της το σκότωσαν οι Γερμανοί στην αγγαλια της με συγκλόνισε και με έκανε τόσο δυνατο .μακαρι να ειμαι ο τελευταίος γονιός και να μην υπάρξει ποτε άλλος .......αν ο θεός αγαπάει τον άνθρωπο ας προστατεύσει τουλάχιστον τα παιδιά μας

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 16:16: Θαυμάσια ιστορία Μάριε!!!

Σχόλιο από τον/την Ψαλιδάκης Μάριος στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 15:31: Εγώ το σχόλιό μου το έκανα νωρίτερα, δεν μπορώ να κρατηθώ όμως και θα πω το εξής, με αφορμή και το σχόλιο του Ted.

Τον Δημήτρη δεν τον ήξερα προσωπικά, τον γνώρισα τη βραδυά της συναυλίας. Έτυχε πριν μερικά χρόνια να γνωρίσω μέσα από τη δουλειά μου τον αδερφό του.

Σε συζήτηση που κάναμε, του είχα πει:

"-Το ψωμί σας, μπορώ να το τρώγω και τρείς και τέσσερις μέρες καμιά φορά, δεν μοιάζει ακόμα και τότε μπαγιάτικο!", σημειώνοντάς του πως είναι "κακό" αυτό για τον επιχειρηματία που με τον τρόπο αυτό δεν έχει τον "πελάτη" κάθε μέρα στο μαγαζί.

Και μου απάντησε:

"-Ο πατέρας μου από όταν ήμασταν μικροί μας έλεγε πως η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να πετάει κανείς το ψωμί, γιατί ο κόσμος να είναι αναγκασμένος να πηγαίνει κάθε μέρα στον φούρνο; Γιατί να μην τρώει το ψωμί του μέχρι να τελειώσει;"

Τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο φίλοι μου!

Μάθημα ζωής δεν έδωσε σε σένα μόνο ο Δημήτρης Ted, μαθήματα πήραμε όλοι μας...

Σχόλιο από τον/την Ted Athan-asopoulos στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 15:20: Άρχισα δυο-τρεις φορές από χθες να γράψω το σχόλιό μου, φίλε Δημήτρη, και άλλες τόσες το έσβησα, αδύναμα αισθανόμενος -από τις λίγες φορές που μου συμβαίνει- μπροστά στη φωτογραφία-βίωμά σου, τον εκρηκτικό τίτλο της και το σχόλιό της...

Το αποτολμώ, με επιφυλάξεις σήμερα...

Η αλάθητη πανάκριβη σοφία σου, που εδράζεται όχι σε πανεπιστήμια και πτυχία, (που αν δεν περνούν μέσα από μια ευαίσθητη αλλά δυνατή προσωπικότητα, με πικρή πείρα κι αν δεν είναι σφυρηλατημένα στο αμόνι της δοκιμασίας, είναι κουρελόχαρτα άνευ αξίας), αλλά στη σκληρή πραγματικότητα, που αντιμετώπισες με κρητική παλικαριά και υπομονή, με απαράμιλλο σθένος και καρτερία, με μεγαθυμία και συγκατάβαση, με μεγαλοσύνη και ήθος, που ακόμα και σήμερα με το σχόλιό σου, που δίνεις μάθημα ζωής σε όλους μας, πίστεψέ με, με συγκλόνισε, ανεβάζοντάς σε στην εκτίμηση και στην αγάπη μου πλέρια, κι αυτά όλα μακριά από κούφιες κουβέντες, βερμπαλιστικούς βαυκαλισμούς και αισθησιασμούς, για λόγους εντυπώσεων-δεν το συνηθίζω, άλλωστε.

Μου ΄δωσες ένα τόσο καλό μάθημα ζωής, που στα καλύτερα πανεπιστήμια δε θα το έπαιρνα ποτέ και σ' ευχαριστώ από την καρδιά μου, γι' αυτό...

Το μελέτησα, το μελετώ και θα το μελετώ πάντα αυτό το γραπτό μάθημα, ακουμπώντα πάνω του, όταν οι ανάγκες το καλούν, κι όταν το "μετά" προβάλλει με αξιώσεις ηττοπάθειας σε μένα τον απέναντι, να μπορώ να του χαμογελώ σαρκαστικά, προτρέποντας τον εαυτό μου στο σοφό "μη στερείσαι απ' το μετά"...

Καταχρώμα, το ξέρω, του χώρου σου, όμως, επίτρεψέ μου και μια εξομολόγηση, που κρατούσα σφαλισμένη καιρό τώρα μέσα μου : Αν μου το επιτρέψουν εσύ και οι συνθήκες, επιθυμώ να βρεθώ έστω για λίγο κοντά σου, να σε γνωρίσω από κοντά και να πάρω δύναμη από τη δύναμή σου και τη μεγαλοσύνη σου-θα το χαρώ αφάνταστα !!!

Μου 'δωσες. φίλε, με την ανάρτησή σου και το σχολιασμό της, το καλύτερο μάθημα στη ζωή μου-σου είμαι ευγνώμων...

Να είσαι πάντα καλά εσύ και η οικογένειά σου και πάντα να είσαι φορέας δύναμης και κουράγιου...

Ted

Σχόλιο από τον/την Ψαλιδάκης Μάριος στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 9:12: Αδερφέ Δημήτρη, εγώ θα σου ευχηθώ μόνο να συνεχίσεις να μεταδίδεις δύναμη στους γύρω σου.

Με κάθε τρόπο. Με κάθε αφορμή.

Αυτό είναι το δώρο που πήρα εγώ απο σένα και σ' ευχαριστώ...

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΗΣ στις 11 Οκτώβριος 2012 στις 8:05: ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ . ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΩ ,ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ .

Σχόλιο από τον/την marianto στις 10 Οκτώβριος 2012 στις 23:47: Μεγάλη Δύναμη Ψυχής. Σπουδαία ανάρτηση Δημήτρη μου....ένα μεγάλο μάθημα ζωής !!!! Δεν μας κούρασες αντίθετα!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Καιτη Κουναλακη στις 10 Οκτώβριος 2012 στις 22:02: Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου φέρνει δυσκολίες σε όλους τους ανθρώπους. Η φάση από την οποία περνάτε δεν είναι ένδειξη αδυναμίας αλλά μία υγιής προσαρμοστική αντίδραση -ένας φόρος τιμής στο πρόσωπο που χάθηκε.

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 10 Οκτώβριος 2012 στις 20:46: Η δύναμη μέσα απο την μεγάλη απώλεια

Η γαλήνη της ψυχής μετά τη σαρωτική φουρτούνα

Μια καταιγίδα απο θύμησες σε μια παράξενη μίξη δακρύων και βροχής πυξίδα και μπούσουλας συνέχειας

Η αίσθηση της ζωής μέσα απο τις μικρές χαρές και λύπες, είναι η πεμπτουσία της Ύπαρξης καλέ μου φίλε Δημήτρη !!!