Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

Τι ένοιωθε ο Γκιούλιβερ

Αιώνιος τυχοδιώκτης, παθιασμένος με τα θαλασσινά ταξίδια και τις περιπέτειες, ο Γκιούλιβερ ονειρεύεται να εξερευνήσει τους πιο μακρινούς και εξωτικούς τόπους. Στο πρώτο μεγάλο του ταξίδι, με προορισμό τις θάλασσες του Νότου, μια μεγάλη καταιγίδα που προκάλεσε το ναυάγιο του πλοίου του, στάθηκε η αφορμή να φτάσει σε μια χώρα φανταστική. Η χώρα έμοιαζε με κήπο, οι αγροί με παρτέρια γεμάτα λουλούδια κι οι άνθρωποι δεν ξεπερνούσαν σε ύψος τα δεκαπέντε εκατοστά: βρισκόταν στη Λιλιπούτη! Καθώς η δίψα του για νέες περιπέτειες παρέμενε άσβεστη, ο Γκιούλιβερ συνέχισε τα μακρινά ταξίδια... Έτσι βρέθηκε σε μια απέραντη χώρα, όπου οι αγροί ήταν αχανείς, οι καλλιέργειες είχαν εκπληκτικό ύψος και οι άνθρωποι ήταν ψηλοί σαν καμπαναριά! Ήταν στη χώρα των Γιγάντων. Ο Γκιούλιβερ θα εκτεθεί σε πολλούς κινδύνους και θα ζήσει χίλιες και μια περιπέτειες, που η μια είναι πιο συναρπαστική από την άλλη...
Αν κοιτάξεις την Νέα Υόρκη απο ψηλά ή βαδίσεις τις μεγάλες λεοφώρους της αισθάνασαι σαν να βρισκεσαι στην χώρα των γίγάντων ή ότι είσαι κάτοικος της Λιλιπούτης!

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 7 μέλη

Προβολές: 89

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Άλµπουµ: Τα ταξίδια μου

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Ted Athan-asopoulos στις 25 Ιανουάριος 2012 στις 22:41: Τυχεροί όσοι είχαν και έχουν την ευτυχία να θαυμάσουν και να απολαύσουν από κοντά, ακόμα περισσότερο να φωτογραφίσουν τα "μεγαθήρια" οικοδομήματα στις λεωφόρους της σύγχρονης αμερικανικής μεγαλούπολης, δίπλα στα οποία νιώθεις τη μηδαμινότητά σου και προσπαθείς, με τη φαντασία που καλπάζει, σαν άλλος τυχοδιώκτης Γκιούλιβερ, να ανακαλύψεις και να γνωρίσεις τον κόσμο, έχοντας ακόμα την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ακόμα και να ακουμπήσεις την ουράνια σφαίρα, απ' αυτό το μεγαλόπρεπο ύψος τους...

Αλίμονο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε ή μας έχουν καταντήσει να είμαστε κάτοικοι της Λιλιπούτης, δυστυχώς.

Ted

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 25 Ιανουάριος 2012 στις 20:11: Πολύ όμορφη Μιχάλη !!!

Σχόλιο από τον/την ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΕΛΛΑΣ στις 25 Ιανουάριος 2012 στις 10:18: !!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 25 Ιανουάριος 2012 στις 8:49: Δεν έχω βρεθεί, Μιχάλη, σ' αυτή τη θέση, αλλά είμαι βέβαιος ότι έτσι θα νιώσω κι εγώ. Κι ένα-δυο "κλικ" πιο άβολα, αναλογιζόμενος σε πόσο μπετόν μπορεί ο Άνθρωπος να χωρέσει τηνΎβριν του! Αφορμώμενος, μάλιστα, από του Σαμαράκη "ποτέ οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη και ποτέ οι καρδιές τόσο μακριά η μία απ' την άλλη", θα συμπλήρωνα: Ποτέ οι στέγες τους δεν ήταν τόσο κοντά στον Θεό και οι καρδιές τους τόσο μακριά από Αυτόν!

Μας πρόσφερες εικαστική και στοχαστική απόλαυση, καλέ μου φίλε!