Γιά τον Φίλο μου...

Τον Βασίλη LIALIAO εννοώ,την αδυναμία μου και αυτός ξέρει το γιατί,του τόχω πεί ποικιλοτρόπως.Τώρα θα μου επιτρέψει να του πώ μια προσωπική ιστορία για τις αδυναμίες των ανθρώπων.Οταν ημουνα 10χρονών,ο Παππούς μου ο +ονόματος,ο Μουστάκας επονομαζόμενος γιατί τότε στο χωριό ολοι ειχαν παρατσούκλια,πήγε στην πόλη και αγόρασε μια μπάλλα πλαστική.Οταν γύρισε επαιζα με τον μικρότερό μου ξάδερφο Σάκη στην αυλή και αυτός μπαίνοντας τον φώναξε για να του την δώσει.Ευτυχώς τότε για μένα,η μητέρα του Σάκη,η πολυαγαπημένη μου θεία Δανάη,επενέβη,πήρε την μπάλλα απο τα χέρια του Παππού και την εδωσε σε μένα.Το γεγονός αυτό με πίκραινε για πολλά χρόνια.Τώρα ομως το εχω ξεπεράσει,γιατί εκτός των αλλών ολοι εχουμε αδυναμίες.Εμένα πχ.οι κόρες μου πολλές φορές με κατηγορούν αμφότερες οτι αγαπάω περισσότερο ...την αδελφή τους.Χρόνια Πολλά Φίλε Βασίλη,Νάσε καλά για να σε χαίρεται πρώτα η οικογένειά σου και μετά ολοι εμείς στο ΄Φ.Τ΄.