Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

Για το αστέρι ΜΑΣ!

Διευκρινίζω εξαρχής ότι όλο το υλικό ανήκει στη ΔΗΜΗΤΡΑ και δημιούργησα το κολάζ από τα «αγαπημένα» μου. Δεν έχω την άδειά της, γιατί θα χάλαγε η έκπληξη. Αλλά, επειδή φοβήθηκα μήπως με προλάβει κανένας Βομβύλας ή άλλος από τους δεκάδες θαυμαστές που έχει εδώ η ΑΝΝΟΥΛΑ ΜΑΣ, έσπευσα πρωί-πρωί…
ΤΗΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΛΑΜΠΕΡΗ και να σκορπίζει απλόχερα το χαμόγελο και τα κάλλη της, που μας έχουν κάνει όλους (τους αρσενικούς τουλάχιστον) θαυμαστές της! Δημητρούλα μου, να το χαίρεστε το αστέρι σας!
______________
ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ

«Είμαι του ποιητή η λυδία λίθος.
Να με διαβάσει θα δοθώ
σ’ αυτήν που τον αγάπησε
κι ας το ’κρυβε στο στήθος»

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ
_____________
Προτίμησα την πρώτη εκτέλεση από τον καλό μου φίλο Κώστα Κάραλη:

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Προβολές: 349

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Αγαπημένο 1 ατόμου

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Άννα Πιτσικάλη στις 9 Δεκέμβριος 2011 στις 9:19: Πολύ ωραίο το κολάζ σου και επίσης μου άρεσε πολύ το κείμενο από το Moutro. Ευχές για Χρόνια Πολλά σε όλες τις Άννες και ευχαριστήρια σε εσένα Γιάννη για τον τον γλυκό , ουσιώδη και τόσο μοναδικό τρόπο που προσσεγγίζεις τις φωτογραφίες μου.

Σχόλιο από τον/την Moutro στις 9 Δεκέμβριος 2011 στις 9:07: Θαυμάσιο το κολάζ σου Γιάννη, υπέροχες οι φωτογραφίες της Δήμητρας, και εντυπωσιακά όμορφη η Αννούλα! Δες εδώ τι λέει ένας καλός μου φίλος:

"Άννα είναι το αρχέγονο... Άννα είναι ένα όνομα μαγικό... όχι μόνο γιατί διαβάζεται κι ανάποδα... αλλά να... είναι κι αυτό το διπλό νι... κι οι ήχοι πρωταρχικοί... αρχαίοι... Ά-ν-ν-α... ονειρικοί...

Όταν λέμε Άννα ονομάζουμε τη γυναίκα... Σήμερα... Άννα σημαίνει κορίτσι... Διάβασε όποιο μυθιστόρημα θες... και θα δεις πως το όνομα Άννα δίνεται στη χάρη και στη νιότη...

Άννα... Από τα ωραιότερα ονόματα του σύμπαντος... Μαζί με την Ερωφίλη... την Ελένη... τη Αντιγόνη... τη Ναυσικά... Αλήθεια, νιώθεις πόσο τυχερή είσαι που βαφτίστηκες μ’ αυτό το υπέροχο, ανεκτίμητο όνομα... και στολίζεσαι γαμήλια με τους υγρούς και χθόνιους Ελληνικούς ήχους;...

Θέλω να σου πω πως εγώ τα ονόματα δεν τα ακούω μόνο... Τα βλέπω κιόλας... Πώς;... Να...

- Είναι κανείς εδώ;... Είναι πολύ σκοτεινά και δεν βλέπω... Είναι κανείς εδώ;

- Εγώ!...

- Πώς σε λένε;...

- Άννα!....

Είδες ξάφνου πώς ανοίγει το σκοτάδι;... Με φώτα θαλασσινά και μυρωδιές κοριτσίστικες...

Αν ονειρευτεί κανείς μια νύχτα (ή μια μέρα) το κορίτσι που πάντα γνώριζε... και που πάντα περιμένει... Άννα θα την λένε... Και θα πει μόνη της τ' όνομά της... ψιθυριστά στ' όνειρό του... Ά ν ν α...

- Πώς σε λένε;

- Άννα!

Και ο ήχος του ονόματος επαναλαμβάνεται ανάποδα μέσα του... κι εκεί που πάει να τελειώση τ' όνομα ξαναρχίζει από την αρχή... ή μάλλον απ' τό τέλος... Ένας ήχος κλειστός... μυστικός... επαναλαμβανόμενος... καθρεπτικός... και κατά βάθος σιωπηλός... άηχος...

http://aldebaran-mhnyma.blogspot.com/2010/02/blog-post_28.html#ixzz...

Σχόλιο από τον/την Αργυρίου Χρήστος στις 9 Δεκέμβριος 2011 στις 8:35: Γιάννη τελικά απο την γωνία βγήκες εσύ.Εγω τώρα απλώς αναρωτέμαι και απευθύνομαι στην Δήμητρα με το τραγουδάκι που λέει:Από την Κική και την Γωγώ ,ποιάν να διαλέξω?Υπέροχη νάστε καλά και οι δυό σας!!!