Αγαύες

Αγαύη.
Πιθανότατα ισπανοί και πορτογάλοι εξερευνητές την έφεραν στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα από το Μεξικό. Κλιματίστηκε και πλέον θεωρείται χαρακτηριστικό φυτό του μεσογειακού τοπίου.
Περιλαμβάνει πάνω από 300 είδη, με αναγνωρισμένα περίπου 200.
Συγγενής της γιούκα (Yucca), των κρίνων (lily) και (amaryllis) και μακρινή της αλόης (Aloe), αλλά καθόλου των κάκτων (cacti) όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν.

Δεν έχει κορμό, μόνο φύλλα που φτάνουν και τα 2 μέτρα. Μετά από 10-20 χρόνια, κάποιο καλοκαίρι πραγματοποιεί την ανθοφορία της. Από ένα κεντρικό στέλεχος του φυτού αναπτύσσεται ένας ισχυρός και ψηλός ανθοφόρος βλαστός, το ύψος του οποίου φτάνει από τα 10 μέχρι τα 15 μέτρα.
Είναι μονοκαρπικό φυτό, δηλ ανθίζει και καρποφορει μόνο μια φορά στη ζωή της, έτσι μετά την ανθοφορία ξεραίνεται το υπόλοιπο φυτό. Το ανθοφόρο στέλεχος παραμένει όρθιο για μερικά χρόνια. Στη ρίζα ήδη έχουν όμως δημιουργηθεί νέα φυτά που θα μας δώσουν μετά από 10-20 χρόνια νέα ανθοφορία (από εκεί και το όνομα της: αθάνατος).
Το όνομα αυτό το έδωσε ο Λινναίος, ο οποίος το δανείστηκε από την αρχαία μυθολογία. Αγαύη ήταν κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης, της μητέρας του Διονύσου. Ο γιος της Πενθέας έγινε βασιλιάς των Θηβών, τον οποίο και σκότωσε η ίδια ευρισκόμενη σε έκσταση, επειδή αυτός δεν επέτρεπε τη λατρεία του Διονύσου στην πόλη των Θηβών. Την ιστορία της Αγαύης “περιγράφει” η τραγωδία του Ευριπίδη «Βάκχες».
Από είδος της αγαύης, τη μπλε αγαύη παράγεται η περίφημη τεκίλα.
Ποτό ονομασίας προέλευσης, παράγεται μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές του Μεξικού και μόνο από τη Blue Agave. Μετά την ανθοφορία της, η αγαύη κόβεται από τη ρίζα, καθαρίζονται τα φύλλα μέχρι να αποκαλυφθεί η τεράστια καρδιά του φυτού (φτάνει τα 80-100 κιλά βάρος ), η pina, σχήματος που μοιάζει με ανανά, η οποία επεξεργάζεται για να φτιαχτεί η τεκίλα.