Ελληνική Λέσχη Φωτογραφίας

Εκείνη με το διαφορετικό βλέμμα...."ΓΙΑΓΙΑ"

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.
Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.
Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.
Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους.
Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα...
Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...
Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχθείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.
Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Κείμενο: Ιφιγένεια Βήττα

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 13 μέλη

Προβολές: 66

Μέγεθος πλήρους προβολής

Ετικέτες;
Αγαπημένο 3 ατόμων

Σχόλιο

Πρέπει να είστε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι" για να προσθέσετε σχόλια!

Γίνετε μέλος του "Φωτογραφικό Ταξίδι"

Σχόλιο από τον/την Ευδοξία Αραμπατζή στις 24 Απρίλιος 2017 στις 23:13: Εκφραστικότατο πορτρέτο και πολύ καλή ανάρτηση!!!

Σχόλιο από τον/την Ορέστης Τζανίνης στις 21 Απρίλιος 2017 στις 20:45: Πολύ σας ευχαριστώ "συνταξιδιώτες" για τα υπέροχα λόγια σας!!!

Σχόλιο από τον/την marianto στις 21 Απρίλιος 2017 στις 19:48: Εξαιρετική λήψη και ανάρτηση!!

Το δε κείμενο φανταστικό...Πολλά μπράβο Ορέστη!!

Να προσθέσω πως εκείνες οι "γιαγιές" έχουν αυτό το γλυκό χαμόγελο!!

Σχόλιο από τον/την Κοσμάς Καραχλές στις 21 Απρίλιος 2017 στις 19:40: πορτρέτο εξαιρετικό βλέμμα που σε ταξιδεύει σε μνήμες

Σχόλιο από τον/την Τσακριλής Λάμπρος στις 21 Απρίλιος 2017 στις 18:55: Τι λόγια να βρεις να περιγράψεις τα συναισθήματα που σου γεννά μια τέτοια εικόνα! και πόσο σύμφωνο με βρίσουν τα λόγια της Ιφιγένειας Βήττα! Μπράβο Ορέστη!

Σχόλιο από τον/την ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ στις 21 Απρίλιος 2017 στις 18:00: Ανάρτηση με απέραντη ευ/καλ-αισθησία, Ορέστη!!! Από αυτά τα σκουντήματα που, αν δε μας ρίξουν κάτω, μας ανεβάζουν κάμποσα σκαλοπάτια!...