Άνθρωποι του μόχθου #4

Σχόλιο

Σχόλιο από τον/την DimitrisFileles στις 23 Ιανουάριος 2012 στις 12:46

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα σχόλια και να ευχηθώ σε όλους σας να περάσετε μια ήμερα και, αν είναι δυνατόν, όμορφη εβδομάδα.

Να συμπληρώσω μόνο δυο λόγια στο σχόλιο του αγαπητού Ted : Ο φόβος της "πολιτογράφησης" αυτών των εικόνων είναι που με ανησυχεί και τολμώ να τις καταγράψω, μήπως τελικά μπορέσουμε να αποφύγουμε την απανθρωπιά μας.

Σχόλιο από τον/την Ted Athan-asopoulos στις 22 Ιανουάριος 2012 στις 14:33

Καθημερινές εικόνες, που σιγά-σιγά τις "πολιτογραφούμε" στην καθημερινότητα μας και τις θεωρούμε απλά, αδιάφορα, συνηθισμένα στοιχεία της.

Δεν ξέρω "ποιας σκύλας γιος μας μούντζωσε", αυτό που αναρωτιέμαι είναι μήπως μουντζώσαμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τους άλλους. Γιατί, έχουμε χάσει ήδη τη μπάλα και τώρα κλωτσά ο ένας τον άλλο...

Ted

Σχόλιο από τον/την ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ στις 21 Ιανουάριος 2012 στις 8:04

θαυμασιο κλικ

Σχόλιο από τον/την ΒΑΣΙΛΗΣ . Λ στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 20:35

Ωραιότατο κλικ Δημήτρη !!!

Σχόλιο από τον/την Γιάννης Παπαϊωάννου στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 17:06

Υπέροχη στιγμή!!

Σχόλιο από τον/την Αργυρίου Χρήστος στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 14:13

Ωραιότατη σειρά των ανθρώπων του Μόχθου!!!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 13:52

Αυτή η εικόνα Δημήτρη μου είναι η χειρότερη (εννοώ ως νόημα) απ΄τη συλλογή "ανθρωποι του μόχθου" μου είναι αδιανόητο να βλέπω παιδιά ως ανθρώπους του μόχθου!!!!....η διαφορά με τα άλλα παιδιά είναι ολοφάνερη στη φωτογραφία σου!!! πάρα πολύ...καλή, αν και στενάχωρη!!!

Σχόλιο από τον/την ΔΗΜΗΤΡΑ στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 13:42

Απλωμένα χέρια - ποίημα του Γιάννη Ποταμιάνου

Εφιάλτης δεν είναι η πέτρα
που τσακίζει τα μυαλά μας
Εφιάλτης είναι η μέρα
που θρυμματίζει τον ονειρόβραχό μας
σε βοτσαλάκια

Εφιάλτης είναι η ίδια πάντα παρακμή
που δεν αφήνει ν’ ανθίσει η ζωή μας
Κι’ ο φόβος
που μας σκορπάει σαν πουλιά

Αλήθεια πως φαίνεται η γύμνια
της ημέρας
σαν βγαίνουν στους δρόμους
οι τρωγλοδύτες με τα καροτσάκια
σαν βγαίνουν επαίτες τα παιδιά
με τ’ απλωμένα χέρια.

Τότε είναι που σκοντάφτει η Ιστορία
στο απάνθρωπο
και πέφτει σαν παλιάλογο, βογκώντας
Τότε είναι που γλύφει τις πληγές του
ο ποιητής
σαν το ψωριάρικο σκυλί
με το σπασμένο πόδι του

Πως αλλιώς αφού μ’ ένα νεύμα
στο φανάρι
σκοτώνεται η ελπίδα ενός πεινασμένου;

Γι’ αυτό όσοι ξέρουν να διαβάζουν
τον καιρό
βλέπουν την καταιγίδα να ‘ρχεται
κεραύνια και βρυσομάνα.

Σχόλιο από τον/την dimitra kirgiannaki στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 13:41

δημητρη υπεροχη η καλυτερη ως τωρα της σειρας..

Σχόλιο από τον/την Γιώργης Α στις 20 Ιανουάριος 2012 στις 13:28

πολύ καλή στιγμή κι αυτή Δημήτρη!

• ‹ Προηγούμενο
• 1
• 2
• Επόμενο ›
• Σελίδα