Η πατημασιά του Σαραντάπηχου

Έδινε, λέει μια δρασκελιά ο Σαραντάπηχος, και περνούσε απέναντι. Μα, πώς να το βάλλει νους ανθρώπου, πως έκανε ένας άνθρωπος ολάκερο φαράγγι, μια μόνο δρασκελιά να το περάσει. Και πιο πολύ, πώς να το βάλει ο νους ενός μικρού παιδιού, που κρεμόταν ωστόσο, από τα χείλη της γιαγιάς του, που ήταν και η αφηγήτρια.
Μόλις περάσανε το Αχλαδούλι κατέβηκε απ’ το γάιδαρο ο πιτσιρίκος για να δει την πατημασιά του Σαραντάπηχου, αποτυπωμένη σε μια τεράστια πλάκα, εκεί στο χείλος της αβύσσου, στη μια πλευρά του φαραγγιού.

- Γιαγιά, πιστεύεις ότι υπήρχε στ’ αλήθεια ο Σαραντάπηχος;
- Έτσι λένε…

Αυτή ήταν η απάντηση. Τίποτε ξεκάθαρο. Όλοι οι μύθοι άλλωστε, θέλουν ένα περιθώριο για να μπορούν να αναπνέουν, διαφορετικά χάνουν τη λάμψη και τη μαγεία τους.
Πέρασαν έτσι πολλά χρόνια μακριά από τα υπάρχοντα του Σαραντάπηχου. Τα ακούσματα των παιδικών χρόνων είχαν καταλαγιάσει, αλλά, ως φαίνεται, δεν αποκοιμήθηκαν ποτέ.
Στα χρόνια του Γυμνασίου η ιστορία του Σαραντάπηχου πήρε διαφορετικά φάλτσα, καθώς συνάντησε τον κύκλο των Ακριτικών Τραγουδιών και κυρίως το τραγούδι του Διγενή.
Ο πιτσιρίκος είχε μεγαλώσει πια για τα καλά και είχε μπει στον κύκλο των θαυμάτων από μια πόρτα διαφορετική. Ωστόσο, η αφήγηση της γιαγιάς για τον Σαραντάπηχο έμεινε για πάντα ένας αξιόπιστος μπούσουλας.
Έτσι, μεγάλος πια, ο άλλοτε πιτσιρίκος, που πήγαινε στο Καμάρι με τη γιαγιά του να κόψουν σταφύλια, ξαναρωτάει τη γερόντισσα αν πιστεύει ότι κάποτε υπήρχε ο Σαραντάπηχος κι άφησε σε εκείνη εκεί την πέτρα το αποτύπωμα απ’ το πέλμα του.

- Αστειεύεσαι, κατεργάρη…

Αυτή ήταν η απάντηση τούτη τη φορά. Ειλικρινής, αλλά καθόλου απομυθοποιητική.
Αυτή η γερόντισσα, που δεν ζει πια, ήξερε να κρατάει ένα μέτρο στα πράγματα. Και πολλές φορές, ακόμη και τώρα, μοιάζει να είναι μια απομηχανής Θεά, που έρχεται να γητέψει τα πράγματα με σοφό τρόπο. Εξορκίζοντας το χρόνο…

Μόνο που ο χρόνος δεν έχει μέτρο. Άλλωστε, δεν είναι παρά μια ουτοπία ή μια χίμαιρα, μια επινόηση, για να σημαδεύεται με κάποιο τρόπο το πέρασμα των ανθρώπων. Και η ίδια η ζωή δεν έχει μέτρο. Αρχίζει και τελειώνει με ένα μοναδικό τρόπο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και τα μόνα σημάδια που την ακολουθούν είναι οι πράξεις και οι μνήμες.
Ο πιτσιρίκος όχι μόνο μεγάλωσε, αλλά απόκτησε κι αυτός ένα πιτσιρίκο, αναστρέφοντας ακόμη μια φορά την κλεψύδρα με τις ιστορίες…
Ο Σαραντάπηχος και γι’ αυτόν εδώ τον καινούριο πιτσιρίκο ήταν μια γοητευτική ιστορία, που υποχρέωνε τον πατέρα του να του την πει και να του την ξαναπεί δεκάδες φορές.
«Μα, υπάρχει στ’ αλήθεια, Σαραντάπηχος;».
Ο πατέρας του πιτσιρίκου βρίσκεται τώρα αυτός στη δύσκολη θέση που έφερνε ο ίδιος πριν από χρόνια τη γιαγιά του, με το ίδιο ακριβώς ερώτημα για την ύπαρξη του Σαραντάπηχου.
Μέσα από αυτό το ερώτημα λες και ανακυκλώνεται ο χρόνος, επιστρέφοντας πάντα με τη μάσκα ενός παιδιού που αμφισβητεί, αλλά και προσδοκά μαζί το απροσδόκητο.

«…ναχενε η γης πατήματα κι ο ουρανός κερκέλια
να πάτου τα πατήματα να ‘πιανα τα κερκέλια
ν’ ανέβαινα στον ουρανό, να διπλωθώ να κάτσω
να δώσω σείσμα τ’ ουρανού…»
(Ριζίτικο Του Διγενή)

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΛΗΨΗΣ
Μηχανή:Canon EOS 50D
Φακός: Canon 24-105L IS
Ταχύτητα: 1/2000sec
Διάφραγμα:F6,3
ISO: 500
Εστιακή Απόσταση: 24mm