... δέ μπορεῖ τό δρόμο πού περπάτησα νά τον συρματοδέσουνε

~
Η σημερινή άφιξη -με προπομπό την αναίσχυντη συνέντευξη- με αναγκάζει να γυρίσω στις μνήμες της κατεχόμενης Λευκωσίας και στον ποιητή:

ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ

Τὴ βλέπω ἀντίκρυ ἀπ’ τὸ παράθυρό μου
κάθε πρωί. Λικνίζεται ἀνεβαίνοντας ἀργὰ
στὸ μεγάλον ἱστό της, σίγουρη κι ἀκλόνητη
μὲ τὴν ὑπεροψία τοῦ νικητῆ.
Τὸ φύσημα τοῦ ἀέρα τὴ βακχεύει.
Ξεδιπλώνεται τότε κατακόκκινη
πελώρια αἱμάτινη κηλίδα
ποὺ φρίσσει καὶ χορεύει καὶ ὀργᾶ
στὸν ὅλο δάκρυνο φῶς οὐρανό μας.
Κι ἐγὼ δαγκάνω τὴ γροθιά μου
ὁ γέροντας κι ὁ ἀνήμπορος καὶ οἰμώζω
σὰ ζῶο ποὺ τοῦ μπῆξαν στὸ πλευρὸ μαχαίρι.
«Δὲ γίνεται», φωνάζω, «δὲ μπορεῖ
ἡ πολιτεία τούτη νὰ κοπεῖ στὰ δυὸ
τὸ δρόμο ποὺ περπάτησα χίλιες φορὲς
νὰ τὸν συρματοδέσουνε, νὰ τὸν τοιχογυρίσουν
νὰ γίνει πιὰ ἄλλος τόπος, ἄλλη ἐπικράτεια
κάτω ἀπὸ μιὰ ὁλοκόκκινη φτερούγα
ποὺ θέριεψε θρεμμένη ἀπὸ τὸ αἷμα μας
καὶ ὀργιάζει ἀσύστολα στὸν οὐρανό μας!»

ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ, «Τρίγλυφο», 1976

.